مـــا در میـــــانِ اهــــلِ بشـــــر بد گذاره ایم
جمــــــعِ در اجتمــــاعِ ز هـــــم پاره پاره ایم
چیـــــزی به ذهن من نرسد غیـــر این کلام
ته مانـــــده ای حســــادتِ جهــلِ دوبــاره ایم
حتـــا طنابِ یک خــرِ لنگ نیست دست مان
لیکن بفــــکرِ موتــــــر و ریل و طیـــاره ایم
یک گــــام هم به خیر و صلاح بـــر نداشتیم
در بستــی هــــــای خود ســـرِ نفسِ اماره ایم
در شهـــــرِ خویش دست به ویرانگری زنیم
در مُلکِ غیــــر نوکــــرِ در صف قطاره ایم
در گوشه گوشه کشور ما جنگ و آتش است
مــــا در غــمِ فلسطین و هنــــد و شهـاره ایم
بــا نیـــم نان جــو به گــــدایی نفس کشیــــم
در اداء به فتــــــــــح سمـــــا و سیـــــاره ایم
از ما چه مانده غیر همین لاف و خود سری
تاریــــخِ پر تشنــــج و در خون اجــاره ایم
هـــــر روز، مـــا به خونِ جــگر ناشتا کنیم
هر شــــام، در مصیبتِ خویش و تبــاره ایم
والله که ننــــگِ عالــــم و خاتــــم شدیم مـــا
از بس شقــــی و عاصی و کوته نظاره ایم
آن مـــردمانِ مُلکِ دگـــــر رفت تا به چــــرخ
مایـــــان هنــــوز در خـرِ شیطان سواره ایم
محمود سیـــر و پونه کشیــــدی درین غزل
آری به پیش اهلِ جهــــــان هیــــچ کاره ایم
----------------------------------------
چهارشنبه 06 حمل 1399 خورشیدی
که برابر میشود به 25 مارچ 2020 ترسایی
سرودم
