از آه و شیـــونی دل شیـــــــدا دلم گرفت

از این جهــــان بی کس و تنــها دلم گرفت

روزم سیـــاه و شام سیـاه تر چو بخت من

از صبـــح پا برهنــــــه ای رسوا دلم گرفت
 
کوری ز بس گرفتـــــــــه نگاهـــان تیز بین

از هوش و گوش و دیده ای بینا دلم گرفت

صحــــرا دگر برای غمم جای کوچک است

از کوه تــــا به قلــــــــزم  دریـا دلم گرفت

شوقم دگر نمانــده به گلزار و سیر دشت

از یاسمیـــن و نرگسِ شهــــلا دلم گرفت

پاس وفـــــا و درد فــراق است حرف مفت

از انتظـــــار و خـــواهش بیجـــا دلم گرفت

یک قصه خالی از غــم هجران نبوده است

از یوســـف و ز عشق زلیـــــخا دلم گرفت

صــــد بار این جـــــگر سر آتش کباب شد

از صـــد هــــــزار مجنون و لیلا دلم گرفت

چهـــل  روز شد ز رحلت کنــگورچیء بزرگ

از زنـــدگی و عشـــق و تمنـــا دلم گرفت

تلخی ز کـــــام من نــــرود تا به روز حشر

از شهـــــد و از شیرینــی حلوا دلم گرفت

موی سرم که سایـه ای ملیارد ماتم است

از بوستـــــان و طوبــــی و مروا دلم گرفت

در خطــه ای که ارزش انسان مرگ اوست

از خاتـــــــم و ز آدم و حــــــــوا دلم گرفت

ناصح برو که حرف تو زخم دل است و بس

از یک جهان اُمیـــــد و تســــلا دلم گرفت

دیــگر مرا به سجـــده گه و خانقاه مخوان

از نـــــام دیــــر و زنــگ کلیسا دلم گرفت

پر گشتـــــه است نوکــر شیطان بهر کجا

از قیـــــل و قــال مفتــی و ملا دلم گرفت

دیگر مرا به تخـت شکومنــد شکوه نیست

از کـــاخ و کــوخ و دبدبــه و جا دلم گرفت

کنگورچیـــا بخـوان تــو محمـــود خویش را

از داری پــر کشـــاکش دنیــــا دلم گرفت

---------------------------------------

دوشنبه 09 سنبله 1394 هجری خورشیدی

که برابر میشود  به 31 آگست 2015 میلادی

سرودم

احمد محمود امپراطور

کابل/افغانستان