پیــــوند عاشقــــانه، بـــــا یک نگاه برآمد
دردی هــــــزار پهــــلو، از بی پناه برآمد
حـــال فقیــــر دائیـــم، وفق مُراد او نیست
لیـــکن همیشــه دارا، روز اش سیاه برآمد
فریــــاد پای باران، از کوه و چشمه خیزد
این بحر پــــر تلاطم، از زیـــر کاه برآمد
ملا و زاهـــــد شهـر، عالم نمی توان گفت
قـــرض ثواب نــــادان، نقـــدی گناه برآمد
در عـــزت خدایی، اســــرار بیکران است
اشعـار من چو یوسف، از عمق چاه برآمد
آن شوخ چشم بیباک، در بین خوب رویان
بــــاور نداشتـــــــم من، عالـــــم تباه برآمد
در زیر تیـــغ ابـــــرو، تـاب چو من نباشد
با یک عتــــاب دیـــدم، چنـدین سپاه برآمد
در شـام تار هجـران، در نا امیدیی محض
از زیـــر چــادر شب، رخساری ماه برآمد
قــــدر گهـــر نداننــد، در مُلک سفله پرور
خـر مهـره یــا ز گـردن، یـا از کلاه برآمد
در کنج خلوت خود، با درد و سـوز و ناله
کـردم نظر که محمود چون پادشـاه برآمد
---------------------------------------
بامداد جمعه 04 حوت 1396 آفتابی
که برابر میشود به 23 فبروری 2018 ترسایی
سرودم
احمد محمود امپراطور
