سر کنـــــم تا که دفتـــــــــــر ابراز
اول از نـــــــــــام تو کنــــــــم آغاز
سخن از چشـــــــم دیــــد خود گویم
از دل نـــا امیـــــــــــــــد خود گویم
رفتـــــــــــه بـــودم به محفل ادبـــا
ادبـــــــا نی که بمب بغض و بـــلا
تا نشستــــــــــم به کرســــــی آنجا
رفت طول فشــــــــار من بــــــــالا
در هیــــــــــاهوی و قصه و مستی
کش کشان از بلنــــــدی و پستــــی
شاعـــــــران جـــوان، جوان بودن
بی لی و قافیـــــــــــــه روان بودن
گاهی از شـــــــــاخ بیــــدِ خشکیده
گاه هــــــــم از نعـــــوظ نادیــــــده
گاهی در فـــــــرج میکشــــد سخن
گاه در نالــــــــــه هــای زاییـــــدن
گاهی از انتحـــــــاری گاه از خون
گاه ز لــــــو رفتــــــن خـــر خاتون
گاهی گفتــــــــــار فیسبـــــوکی بود
گاه از لایک و گــــــه ز پوکی بود
گاه از چـــــای تلــــــخ و از کوسن
گاه از شـــــــــور خــــــوردن باسن
گاه ز سیگار و گه ز سیب دونیــــم
گاه از بیوفــــــــــایی هــــــای قسیم
اینچنین گاه و گـــاه و گاهیـــــی بود
اینچنین عــــرض و دادخواهی بود
یکی میگفت فســــوس و، وا عجبـا
یکی میگفت که ریــــده ای بابـــــا
یکی در فکر حرف تازه ای خویش
یکی دیگر به فکــــــر زلف پریش
یکی غرقـــــه به چشمه ای چشمی
یکی دیـــــگر به فکری هم چشمی
گـــــــــورِ بابــــای مولـــــوی گفتن
طعنــــــه بر نظــــــــم مثنوی گفتن
خیــــــلی حرف های زیر نافی بود
پنبـــــــه در دستــــــه ای ندافی بود
اینچنین هــــــا ادامــــــــه میـــدادند
فحش چون روی جــــــاده میـــدادند
عشــــق ها شـــــــان پلاستیکی بود
جیـــــغ جیـــــغ هــای لاستیکی بود
دهن ها باز و چشـــم ها هــــــم باز
اکروباتیـــــک بود غمــــــــزه و ناز
معشوقـــــــــــان زمـــــــان قاجــاری
عاشقــــــــــان کمــــــون بیـــــکاری
دو کلمـــــه ز لب نه رفتـــــــه برون
هوش در فکر چک و چک و ممنون
به خدا.! ریده اند به شعــــر و سخن
به خدا.! بهتـــــر است از این مردن
گپ بیهـــوده شعــــر نتــــــوان گفت
هــــر شغالِ که، شیــــر نتـوان گفت
شعـــر امـــروز لولـــه ای ناف است
شعـــر امــروز کــاف تا کــاف است
شعــــر امـــــروز زوزه و لـــخ لـــخ
شعــــر امروز چای و قهــوه یی تلخ
شعــــر امــروز ز دود تـریاک است
شعــــر امــــروز بس اسفنـاک است
پاره کشتــــه است چتر عزت و نام
مرگ موش خوردن است فخر تمام
خودکشـــــی است قهـــــرمانی هــا
کاکه گی گشتــــــه ناتـــــوانی هـــا
با همــــه اینـــــکه درد و آلام است
باز هـــــم افتخـــــــار الهــــام است
صد شــــــکر شـــــاعران را داریم
که به ابیــــات شـــان همــــی بالیم
هم جوان و میتــــن و با احســــاس
هم خردمند، فصیح و نکتـه شناس
با ادب ســــــر کن از ادب میگوی
از شــراب و شب و رطب میگوی
با ادب گــــــر همــــــی کنی آغاز
مرغ آینــــده را دهــــی پــــــرواز
قلب تیـــــــر خورده روی دیواری
ندهـــــد بهری عاشقــــان بــــاری
گـــر سخن است یاکه کار و عمل
بایـــــد از آن برون نمـــــایی خلل
زنــــــــدگی لاالـــــــــه الاهـــــــو
وحــــده و لا شــــریک الا هـــــو
میــــــدهم مثنــــویی خود پایـــان
میکنـــــم راه خویش را آســــــان
گر ز من رفتـه است حرفِ خطا
پس ببخشــــم ببخش یــا مــــــولا
امپــــراطور قصـــــه آخـــر کرد
اهل دل گوش کـــرد و باور کرد
محمود از گفته اش پشیمان نیست
اهل کبــــــر و ریا و بهتان نیست
-------------------------------
جمعه 04 عقرب 1397 خورشیدی
که برابر میشود به 26 اکتوبر 2018 ترسایی
سرودم
احمد محمود امپراطور