***** مخمس احمد محمود امپراطور *****
***** بر غزل محترم عایل شبروز ******
شاه نزول این مخمس قرار ذیل است.
از نماز شام برگشتم و صفحه ای فیسبوک خود را باز کردم که چشمم
به غزل استاد عایل شبروز افتاد که تازه بدست نشر سپرده بودند بعد
از خواندن غزل به پیامخانه جناب شبروز صاحب پیام گذاشتم و از ایشان اجازه خواستم
تا این غزل زیبا و سلیس را به قالب مخمس دربیاورم که استاد
با لطف و بزرگی شان پذیرفتند و مرا صاحب اختیار خواندن با کمترین
فرصت زمانی که نیم ساعت بیشتر نشد این پارچه غزل زیبا را
در قالب مخمس آوردم و به جناب شبروز صاحب فرستادم
که مورد پسند خاطر شان قرار گرفت بعد خواستم با
شما سروران صاحبدل شریک سازم امید پسند خاطر شما عزیزان نیز قرار گیرد.
بی تو در این چمن مرا دلبــــرِ دل شکار کو
بـــــــاده و جام می کجا دیده ای پر خمار کو
دم به دم حیـــــات را عشق کجــــا؟ نگار کو
بی تو در انـــــزوای شب،یک نَفَسِ قرار کو
وعـــــــده که تابه سَر شود،طاقت انتظار کو
-----------------------------------------
پادشهی مــــــراد من رو به گــــــدا نمی کند
آهو به بحر بیخودی رفتــــــــه شنا نمی کند
قلب به خون تپیــــــــده ام ترک وفا نمی کند
خاطرِ عاشقـــــانه را گریــــــه رها نمی کند
تا که نبـــــارد آسمـــــــــان زینت نوبهار کو
-----------------------------------------
گاه چو شعله می جهم، گاه چو موج موج آب
گاه به دیدن رخت میکنـــــم هرکجــــا شتاب
موج بنفشــه زار من بــــاز به من بده شباب
گرچه بیافتد هر سحـــــر در دَم خنجر آفتاب
چون دل پُــــر ز خون من باغ پر از انار کو
-----------------------------------------
چون می ناب ساغری، چون دِرِ سفته پیکری
صاحب حسن زیـــــــوری، قلب مرا مسخری
آب زلال کوثـــــــری، زمـــــزمی و معطری
جســـــم تو در برِ کسی، دل به هوای دیگری
گر نه رسد مــــــــــراد دل ، لذت روزگار کو
-----------------------------------------
زهـــــــــر فراقت هر دمی کام دلم همی چشد
در پی دیدن رخت دیــــــده ی من همی پــرد
دست منم به رشته ای زلف تو بــاز می رسد
از چه بدانی که دلــــــم ازغم تو چه می کَشد
تا بگشایی سینـــــــــه ام خنجــــــــر آبدار کو
-----------------------------------------
از لبِ خویش میرسان بر لب تشنــــه ام نمی
زخم کهن جراحتــــــــم باز نمـــــای مرهمی
با من خسته دل شــــوی روزی اگر محرمی
هر که بسوزد از غمی، در پی مهـر همدمی
با همــــــه سوزِ دل ولی شعلهء عشقِ یار کو
-----------------------------------------
بشکند این دو دست من، دست دعا نمی شود
تاجـــور مـــــراد من، رو بــــه گدا نمی شود
درد که دارد این دلــــــم از چه شِفا نمی شود
گریــــه دوا نمی شود، بنــــــده خدا نمی شود
تا برســـــم به کوی تو روزنـــــه ی فرار کو
-----------------------------------------
زنده ای در شعور من، جلوه کنـی به فطرتم
بی تو حیات جاودان، سختی مـرگ و ظلمتم
محمود همیشـــــــه میکشد داغ چنیـــن مذلتم
با همه ســـــوزِ زندگی خاک به چشـم قِسمتم
نیستی تا که در بــــــــرم رحمت کردگار کو
-----------------------------------------
شامگاه جمعه 07 سرطان 1398 خورشیدی
که برابر میشود به 28 جون 2019 ترسایی
سرودم
احمد محمود امپراطور