کنی تا کی ســــــــــر من خودنمایی
ز من تاکی بخواهـــــــی جان فدایی
به غیر از تو در این شهر پرآشوب
بوُدَ مشــــــــکل نمـــــــایم آشنــــایی
محبت زنـــــدگی است و وفـــا عمر
محبت خـــــون شــــــود از بیـوفایی
به زور و زر نمی گــــــردد مهیــــا
به کـــــاری عاشقـــی نایـــــد گدایی
نمی پرســی ز حال این فقیـــــــرت
که افتــــــاده به خـــون دل کجــایی؟
شبِ در بـــــاغ انــگورت بخوابــان
بــده بوســـــــه ز همـــروتت خفایی
به روبــم خاک کوی و درگه ات را
مجـــــاور همچـــو من داری خدایی
شکستـــی کرسی و تاق دلــــــــم را
در این ویرانــــــه شد شغلم بنــــایی
به درد عشــــق تـــــــو در آتش من
خدایــــا میمیـــــــرم از بــــی دوایی
گرفتــارم گرفتـــــارم گرفتــــــــــار
نمیــــــدانم چه ســـــــازم مبتـــلایی
دگـــر محمـود را از خود مـــرنجان
شده بیگانـــــه ذهن اش از جـــدایی
---------------------------------
جمعه اول سنبله 1398 خورشیدی
که برابر میشود به 23 آگست 2019 ترسایی
سرودم
احمد محمود امپراطور