مــــــه من از پس این ابــــر گــــردون دیدنت نازم

حجاب نـــــــــــاز در شام خـــــزان پوشیدنت نازم

به ســــان غنچـــــه در ابیــــات خود روئیدنت نازم

چو ســــــرو از نـــــــــاز در جوی حیا بالیدنت نازم

 چو شمع از ســـر کشی در بزم دل نازیدنت نازم

—————-

طلوع پرتـــــو خورشیــــــــــــد شد از نور ایمانی

شکسته مرزو سرحد را بخود این عشق طوفانی

حریم حیـــــــرت دل باز شد از چشـــــم حیرانی

همــــــه موج شگفتن می چکد از چین پیشانی

گلستان حیــــــــــــا در غنچه گی پیچیدنت نازم

—————-

به انفاس مسیح شمشیر بازی هاست کاکل را

ز روی نـکهت تو رنـــگ و بو است خرمن گل را

نوا و صوت و الحــــان تو استــــــاد است بلبل را

گهی از خنــــــــده گاهی از تغافل میبری دل را

دقــــــــائق های نـــاز دلبــــــری فهمیدنت نازم

—————

چه شد یوسف که بیند این بـــرادر های قاتل را

پدر شد کور و درمـــانی نشد این خیل جاهل را

گهــــــر می باید و قــدر گهــــــر پرداز ِ عاقل را

به بــــــازار تمنا گوهــــــــــــــــــر بحر تغافل را

به میــــــــزان عیاری هر زمان سنجیدنت نازم

—————

کند مدهوش عالم چهـــــــره و روی پریسایت

قـــــدم هر جا نهی گل رویــد از خاک کف پایت

شود غــــــرق محبت هر که بیند نیــم ایمایت

زبـــان شانــــــــه می گوید بزلف فتنه پیــرایت

که با این سر کشیها گرد ســــر گردیدنت نازم

—————-

به جلوه تا در آید قامت ســــــرو سمن سایت

دل کبک دری خون گـــــــــــردد از رفتار زیبایت

شقایق داغ دل دارد ز رنگ ســـــرخ لب هایت

ز شبنـــم اشک میریزد صبا ای غنچه بر پایت

به حال گریــــــهء آشفتــــــگان خندیدنت نازم

—————

دل محمود سرشار است از هر چار سو بیدل

زمین و آسمـــــان را یافت تا شد رو برو بیدل

بیــــابد عالـــــم ِ دل تا نمــــــاید گفتـگو بیدل

بدست مردمــان دیده صبــــــح وصل او بیدل

گل حسرت ز گلــــــــــزار تماشا چیدنت نازم

—————–

دوم عقرب 1391

کابل – افغانستان

احمد محمود امپراطور