عمریست دلـــــــم پُــــر بود از رنج زمانه
غم بر ســـــرِ غم میــــزند از غصه جوانه
آرامــــی و آزادی شعـــــــار است و فسانه
خرسنــــدی مگر گــــــم بنموده رهی خانه
روز است ولی پـُـــــر شده از رنگ شبانه
---------------------------------------
آفـــــــاق ز آفــــــات و جنون پر شده بینی
دل در بــــــر و احســــاس مکدر شده بینی
یــــــارانِ وفــــــــــا کیش ستمگر شده بینی
اهــــــلِ ادب و فضل محقــــــــر شده بینی
زاهـــــــد ز پـیء مرکبِ جهل است روانه
---------------------------------------
میــــــراثِ وطن یکسره بــــر باد فنا رفت
از سینه ی کوه ها گهر و لعل و طلا رفت
سلطان به ســـــرِ دار شد از شهر گدا رفت
تا گشت نیـت رحمت ام از سوی خدا رفت
شرمنـــدگی را نیست دگـــــر شرم و بهانه
---------------------------------------
نیـــک و بد این طایفــــه از هـــم گله دارد
آتش بـــه درونِ دل شــــان ولــــــوله دارد
در بـــــــاورم این کینـــه به خود قافله دارد
از مـــــا دو جهان عشق و وفـا فاصله دارد
از دلبــــــری و یــــــاری نمی بینی نشانه
---------------------------------------
در مـــــدرسه ها حـــرفِ تهی ناف شنیدیم
از مهتــــــر این مُلک بســــی لاف شنیدیم
در شــــاًن بــــدان یکسـره اوصاف شنیدیم
سخت است گپِِ مـــــردمِ اجـــلاف شنیدیم
خوشـــــگویی نبــــاشد سخنِ بـــی ادبــانه
---------------------------------------
محمود چه قـــــدری دگـــری میکنی فریاد
از دستِ همین طایفـــه ی خود سر و شیاد
با دشمنِ دیــــــرین نشـــــود این وطن آباد
باید که فــــروریخت اول خــــانه ی صیاد
تا زندگی زیبــــــــا شود از شعــر و ترانه
---------------------------------------
سه شنبه 10 جدی 1398 خورشیدی
که برابر میشود به 31 دسامبر 2019 ترسایی
سرودم
احمد محمود امپراطور