یک غنچـــه بخند و صد گلستانم ده
از لعــــل لبت لعـــــل بدخشــــانم ده
ویــــــران شده ام بیـــــا و سامانم ده
آرامشـــی بــــر حـــال پریشـــانم ده
ای کافــــر من دوبــــاره ایمــــانم ده
---------------------------------
گه زاهــد و گاهی بت پرستم کردی
گاهی تو فـــراز و گاهی پستم کردی
بـــا نیــــم نــگاه سیــــاه مستم کردی
جان دادی و کشتی باز هستم کردی
از خــاک رهت به دیـــده درمانم ده
---------------------------------
من تلخـــــی بــــــاده را نمی فهمیدم
از ســــــادگی ســاده را نمی فهمیدم
از چــــرخ فتـــــــاده را نمی فهمیدم
اصــــلن ره و جــاده را نمی فهمیدم
بر گو چه کنــــــم تو حال فرمانم ده
---------------------------------
با مــــدعی، مـــدهی شــدی دانستم
در ملک دلــــم شهی شـــدی دانستم
با گفتـــــه ی دل رهی شدی دانستم
ای ســــرو شکر سهی شدی دانستم
جان از کف من برفته است جانم ده
---------------------------------
داری تو هــــــــزار تـا خریدار ولی
در گوشــــه ی دهِ و بیـن بازار ولی
می دیدمت از جغ هـــای دیوار ولی
دل می کنــــــد آرزوی بسیـــار ولی
یک بنــــد بغل به زیــــــر دالانم ده
---------------------------------
محشر شده ای و بس فریبــا شده ای
در بـــردن دل تــــو دام دلها شده ای
خورشید به روز و ماه شبها شده ای
در کشــــور عشق تـا زلیخا شده ای
یوسف شده ام به مصــــر زندانم ده
---------------------------------
عمــــرم به قـــــد بلندت اندازه شود
چشم به دو چشم مست تو غازه شود
لب را بگـــذار تــــا لبـــــم تازه شود
تنگم به فشــــار رفــــع خمیازه شود
بعـدن خـــــــم بــــاده از گریبانم ده
---------------------------------
این صحنه چقـــــدر ها تماشایی بود
همــــگون بهــــــار پر شکوفایی بود
پر عـــــالمِ نغــزِ عشق و زیبایی بود
محمود به دیــــدن تو ســــودایی بود
آغــــــوش بهشت در بیــــــــابانم ده
---------------------------------
بامداد شنبه 03 حوت ( اسفند ) 1398 خورشیدی
که برابر میشود به 22 فبروری 2020 ترسایی
سرودم
با مهر
احمد محمود امپراطور