تــا اوج چــــرخ غلغــله برپــــا کنم کم است
جان را فــدای ســــــــرو دلآرا کنم کم است
روح و روان ســـــوی مسیحا کنم کم است
دل را غــلام درگـــــــــــهء لیلا کنم کم است
مجنون صفت روانـــــهء صحرا کنم کم است
*******
عشق تو شعــله ور شده است آتشین من
افتــــــــــــــاده است مدعیـــان در کمین من
ای هست بودی زندگی، ایمـــان و دین من
گـــرد غبـــــــــــــار راهی تــــــرا نازنین من
با نـاز عاشقـــــــــــانه دلآسا کنم کم است
*******
چشمم بخون نشستـــه چو رنگ حنای تو
اکسیـــــــــــر و کیمیاست کفِ خاکِ پای تو
میــــــــــــــرم بیــاد عشوه و نــاز و حیای تو
در ســــر زمیـــن عشـق به پاس وفـــای تو
خود را فــــدای نرگس شهـلا کنم کم است
*******
صــــد آفـرین بـــــــر دل ِ صبــــر آزمای من
این سینه رشحه رشحه شد از داغهای من
ای دهـــــــــــــر این بُودَ همــه راز بقای من؟
از دست رنجــت ای فلک پُــــــر جفــای من
ترک جهـان و مـــــــــردم دنیا کنم کم است
*******
هستم به نـــــــــام زنده و من سر بریده ام
چون موج اشک از ســــــر ِمژگان چکیده ام
از دوستــــــــــان و مدعیــــــان من بریده ام
بهـــــــــــــــــر عـــلاج زندگی نــــــور ِدیده ام
جان را به کف گرفته و سـودا کنم کم است
*******
صبـــــرم به سر رسیده از این دهر فتنه خیز
یــــــــا کن دوای دردم و یـــــــا خون من بریز
عطر امیــــــد را به در و درگـــــــــه هم ببیز
این قلبِ خون چکانِ خود، ای خواهـــرِ عزیز
خـــاکِ درِ عنــــــــــــایتِ زیبا کنم کم است
*******
این طــالعِ نحس و پُــــــــــر از سوزِ خویشرا
این قسمتِ درد و غـــــــــم افــــروز خویشرا
این آرزو ِ ناشــــــــده پیـــــــــــــــروز ِخویشرا
این بخت نابکـــار و سیـــــــــــه روزِ خویشرا
بی آبـــــــــــرو نموده و رسوا کنم کم است
*******
آتش دمَـــــد به مزرعــــــــــه و گلشن رقیب
تیــــــــــــغ تبـــــاهی کـاش زند گردن رقیب
تا آسمـــــان بلنــــــــــد شــود شیون رقیب
روز ِ اگــــــــــــر بجــــای خـودم دامن رقیب
تسلیم درد و رنج و بلا هـــــا کنم کم است
*******
صــــــــــــــد گلشن آرزوِ گــل نو بهار خویش
بیتـــــابیء وصـــــــلِ دلِ بیقـــــــــرار خویش
تا آسمان برم همـــــــــه گرد و غبار خویش
قلبِ شکستــــــــــه و جگر داغـــدار خویش
قربـــــان نام پـــاک تو لیـــــلا کنم کم است
*******
تا در هوای تو نفســـــــم تنگ گشته است
قامت شکستــه و کمرم چنگ گشته است
یعنـی که زندگانی به من ننگ گشته است
بر آن دلِ که در بــــــر تو سنگ گشته است
مـــــرگ از خدای خویش تمنا کنم کم است
*******
محمــود اوفتـــــــــــاده بــه آه و ثنــــــــای تو
در خاطــــــــرش نظـــاره و لب خند های تو
گوش دلش پُــــــر است ز نقــــــد و نوای تو
صد بــــار اگر که "جوهــــر" یوسف نمای تو
زندانیش به امــــــــــر زلیخــا کنم کم است
*******
بامداد 17 حمل 1392 هجری خورشیدی
که برابر میشود به 06 اپریل 2013 میلادی
احمد محمود امپراطور
افغانستان