میــــدانی عاشقــــــم تو چـــرا می رهانیم
بر بــــــــاد میـــــــدهی گل باغــــی جوانیم
این منصفانه نیست که با صد هـــــزار امید
در دار نا امیــــــــدی و غــــــم می کشانیم
شـکر خدا که هجـــــــر تو نشکست قامتم
با این همــــــــه ضعیفــــی و این ناتـــوانیم
در آفتــــــابِ داغِ فـــــــــراقِ تو ســـــوختم
کـی میکنـــی به سایــــــــه خود سایبانیم
بــاور کن اعتبـــــار من از دست رفته است
با گفتـــــه هــــای خـــود بنمــــا اطمینانیم
شد سالهــــــا که چشم به راهت نشسته ام
از دیـــــده میـــــرود گهــــــــری ارغوانیم
رنگ رخـــــــــم هــــزار سخن می کند بیان
آی و ببیـــن چهــــــــــره ی زرد و خـــزانیم
عیبم مکن که شیــــون من رفت تـــــا فلک
دیـــــــگر کجــــا به نالـــــــه و آه می دوانیم
من بوسه جـــز، ز خـاک قــدومت ناخواستم
ای ســـــــــــرو نــــــــاز من بخدا آرمــــانیم
بس نیست عذر و زاری محمود بعد از این
آخـــــر چه وقت خستــــه شوی یار جانیم
-----------------------------
چهارشنبه 11 جدی 1392 هجری خورشیدی
که برابر میشود به اول جنوری 2014 میلادی
در اولین ساعت سال 2014 عیسوی
این غزل را سرودم
احمد محمود امپراطور
افغانستان