این حکایت زیبا و پر معنی را استاد بزرگوار جلالتمأب خردمند محترم

بیسواد ( س - ح - ر ) صاحب به تصویر من که  در پیاله قهوه

  که آنهم توسط یکی از دوستان معنویم ترتیب شده بود پُست نمود و

منم خواستم به پاس قدردانی با دوستان و علاقمندان صفحه ای اجتماعم

شریک بسازم.

احمد محمود امپراطور

گویند : روزی دهقانی بادرنگ چندی که تازه چیده بود

خدمت سلطان محمود تحفه آورد ، سلطان راخوش آمد

وتحف? لایقش عطافرمود ه رخصتش نمود.

یکی از بادرنگهارا دونیم کرده نیمی بدست ایاز داد

وایاز بخوردن مشعول و به به کنان آن خیار بخورد

ولب به توصیف گشاد ، سلطان که ازبادرنگ خوردن

ایاز هم لذت برده بود و هم میخواست لب ترکند و

از بادرنگ بچشد دندانی به بادرنگ زد و

وجوید چون تخلی بادرنگ بدید جویده رادور اندخت

وروبه ایاز فرمود « این که تلخ بود وتو جرا بمن نگفتی » ایاز عرض کرد :

قربانت گردم سالهاازدست مبارک شیرینی خوردم

وکام شرین نمودم چگونه رواباشد که به بادرنگ تلخی روح مبارک

شمامکدرگردانم .

حال که جناب امپراتور لطفی فرموده و قهو? پیشکش فرموده اند

حتی بجان میخرم گر زهر هلاهل باشد . وجود نازنین از هر رنجی ، غمی والمی درامان الهی باشد .

حضرت استاد دوستتــ دارم.

سال های سال زنده و سلامت بمانی