به آن نگـــــــــار کــــه رفت از کنار میگریم
به روزِ گشتـــــــــه یی این روزگار میگریم
چو بلبـــــل که خـــــزان آید و بمیـــرد گل
به کوچــــــــــه باغ دلـــــم آشکار میگریم
گِله ز خــــــار مغیــــــلان دشت من نکنم
به آن گل که به من گشتـــــه خار میگریم
نگشت سایه ای مهــــــــر تو بر سرم مانا
به کنـــــــج عــــــزلت خود جویبار میگریم
به ملک خویش شدم سخت بیکس و تنها
غریبـــــــه ای که شـــود بی دیار میگریم
ســـواری ابــر غم و درد و غصه ام امروز
به این جوانــــــــی و این بخت تار میگریم
دل شکستــــــــه کجــــا شاد میتوان کردن
به عکـس و خاطـــــــره ای یادگار میگریم
کشیده ســـــــر به ثریــــــا غبار نومیدی
به خاک و گـــــرد همین خاکسار میگریم
لبم عطش زده و قلبـــــــم انجماد گرفت
به یاد و خاطـــــری بوس و کنار میگریم
مرا تو کشتــی و لیکن خدا نکشت عجب
به لطـــف و مـــرحمت کــــردگار میگریم
نمی دهـــــــــم عنـــان امیـد را از دست
کـــــــــه تا اجــــل نرســد انتظار میگریم
بهر کجا که روی قبله ای تو محمود است
مـــرا بســـــوز و به عشقت گذار میگریم
-----------------------
دوشنبه شب 10 قوس 1393 هجری آفتابی
که برابر میشود به01 دسامبر 2014 میلادی
سرودم
احمد محمود امپراطور
کابل/افغانستان
