آهنــــــــگ آرزو بـــه هـــــوایت سرودنست امـــــواج اشـک از ســـــر مژگان دوردنست دل نیست تا کجـــــــــا دلِ مــــا را ربودنست فــــــــــردوس دل، اسیـــر خیال تو بودنست عیــــد نگاه، چشــــــم به رویت گشودنست در قلب من فتـــــاده غمــی عشق و روزگار جان را برای آن گل رویت کنــــــــــــــم نثار هجـــــــــران تو عمـــــــــر ِ مرا کرد انکسار شادم به هجـــــر هــم که به این یکدم انتظار صــــــــــــــرف لب تو ام ز تمنـا شنودنست صـــــــد آفرین به سینــــــه و قلبِ صبور من کی می شود بســــــوی تو افتــــــد عبور من پهلو نشیـــــن پـــــــرده و از دیـــده دور من معـــــــــراج آرزوی دو عالــــــــم حضور من یک سجده وار جبهـــــه به پای تو سودنست افســـــــردگی سخت مــــــــــــــرا بیدماغ کرد غـــــــــــــــم آمــــد و خلوتِ دل را سراغ کرد طالـــــــــــع شوُم بال و پــــــر ِ خیل زاغ کرد یـــــــــــاد فنـــــــــــا مرا به خیال تو داغ کرد آه از پری که شیشـــــه به سنگ آزمودنست پیچیــــــــــده است بوی طراوت درین چمن در گوش میــرسد سخن از دلبـــــــــر ِ کهن ای طالـــــــــع همتـی که رسم باز در وطن آســـان مگیــــــــــــــر دیدن تمثال ما و من زنگ نفس ز آیینـــــــــــــه ی دل زدودنست
در گیسوی که حلقه فتـــــــادست خم به خم آهــــوی عشق را به کجـــــا است مجال رم کو فــرصتِ که هستی بگیـــــرد رهی عدم ســـــــــر ها فتــاده است درین ره بهر قدم از شرم پیش پا مـــژه ی خــــــم نمودنست آتش زبانـــــه میکشـدم همچــو گِــــــرد باد چشمــم دکان شیشــــــــه گری را به باد داد تا خاطـرات ســـــــــــرو سهی آور ام به یاد داغ فشــــــــار غفلت مـــا هیــــچ کس مباد چشمــی گشوده ایـــــــم که ننگ غنودنست هفـــت آسمـــــــان گشته برایم چو محبسی افتــاده ام به ورطــه ی دوُن همت و خسی مقــــــدار آدمیست به صــوف و به اطلسی اینست اگـــــــر حقیـــــــقت اقبــــــال ناکسی در حق ما عقوبت نفـــــــــــرین ستودنست فرقــــــــــی نمیتوانی خـــــــزان و بهــار ما آتش گرفتــــــــــــــــه است جگر ِ داغدار ما دور حیات سبـــــــــــــــزه دماند از مزار ما در دفتـــــــــــر محاسبـــــــــــه ی اعتبار ما بر هیچ یک دو صفر دگــــــر هم فزودنست محمود تا به فـــــــــــکر بقـــــــا و فنا فتاد سنــگ فلاخن اش ز کجـــــا تا کجــــا فتاد تحقیق مــــــــا به آتش و خاک و هوا فتاد بیدل غبـــــــــار مـــــا ز چه دامن جدا فتاد بر باد رفتــــه ایم و همان دست سودنست چهارشنبه 15 جوزا 1392 هجری خورشیدی که برابر میشود به 05 جون 2013 میلادی سرودم احمدمحمود امپراطور
