هجـــــران زده چشم چار دارم
بـــــر دیـــدنت انتظـــــار دارم
عالــــم شــــده تنگنــای غربت
دلگیـــــــــری ز روزگار دارم
روز خوشم از عجائیبات است
بس غصـــه ای بی شمار دارم
نه دبدبــــه و شــــکوه و تختی
نه منـــــزل بیــــــرو بار دارم
آواره به کشــــورِ خود هستــم
دیــــــگر بجهان چه کار دارم
آزاده و دورم از تـــــــــــکلف
از ننـــگِ زمـــــانه عار دارم
با دشمن دُون کنـــــار نایـــــم
جــان بــــر انس نثـــــار دارم
هــر جا شهیـدی عشق گشتــم
هر گوشــــه روی مزار دارم
تا عرش رسیده نالــــه ای من
تا چــــرخ روی غبـــار دارم
در تنـگِ خیـــال باده خیـــزم
ســـکرِ می و هم خمـار دارم
از خاطــــر عشق آن پریوش
این سینه ای داغـــــدار دارم
چیزیکه رسیــــد از او برایم
یک نامــــــه ای یادگار دارم
در هر دو سرایی بود و امکان
یــــکی و یگانـــه یـــار دارم
با نشـه خرامیء طبعِ خویش
محمــودم و افتخـــــــار دارم
---------------------------
یکشنبه 17 عقرب 1394 هجری خورشیدی
که برابر میشود به 08 نوامبر 2015 میلادی
سرودم
احمد محمود امپراطور
کابل/افغانستان