تاکه اندیشـــــــه و فکرم به جنون بر گردد
آسمــــــان در شب تاریــــــک منور گردد
بــال پـــــرواز خیــــــالم شــکند مرز فلک
ریگ صحــــــرا ز پـی توسن من زر گردد
رسم و قیــد ِ قلـــم آرم صفت و قامت یار
بیــــد مجنــون شــده ی باغ صنوبر گردد
عطر شعــــرم بشمد خار مغیلان به دمن
لالـه ســان موج زنــد نو گل احمر گردد
قطره ی اشک من اندرصدف سینه ی دل
به یقیــن در نــگه ی من دُر و گـوهر گردد
خواهش وصف تو دارد دل ســــودا زده ام
اگــــــر از عالــــــم امــــکان مقرر گردد
به تـــــــــــرازوی خرد حسن ترا سنجیدم
که به نیـــــــم نگه ات خلق سخنور گردد
زهی هنگامـه ی عشق تو دو عالم دارد
انفعــــالیست کـــه خود قنـــد مکرر گردد
صورت یوسفی و عشق زلیخـــــــایی را
این دو بر عاشق و معشوق میسر گردد
امپراطور ز خون جگرش مرجان ریخت
تا در امواج کمـــــــــالات شناور گردد
———–
احمد محمود امپراطور
