وقتـــی بنـــاز خنــــده ی مستانه میکنی
آتش بجـــانِ از خـــــود و بیگانه میکنی
تا می نهی قـــــدم تو به عرشِ خیالِ من
درهوش و عضو عضوِ تنم خانه میکنی
از من تو میبـــــری هوسِ دهـــرِ نابکام
تا بــــاده نـوش و ســــاکن میخانه میکنی
جــــامِ بلورِ چشــــمِ تـو دارد میء بهشت
پیـهم شـــراب همــــــــدلی پیمانه میکنی
خیــــزد ز عطرِ گیسوی تو بوی نوبهار
تا، تار، تار زلفِ خـــودت شانه میکنی
سوی تو بال و پـر شکند شوخیء هوس
این جسمِ ناتــــوان شـــده پروانه میکنی
در خاک میـزنی و بخون میکشی دریغ
چون امتحـــــانِ عاشـــقِ جانانه میکنی
باشد بیـــان شعر، مــــــداوای غصه ام
تا حشــــر یاد و خــاطرم افسانه میکنی
چشـــمِ امیــــــدِ من برهت باشد انتظار
آخر سفــــر به کلبه ی ویرانه میکنی
ای آفتـــــــــابِ مملکتِ عشقِ جاویدان
محمود را به پاس چـــهِ دیوانه میکنی
------------------------------------
بامداد چهارشنبه 29 جدی ( دی ) 1395 هجری شمسی
که برابر میشود به 18 جنوری 2017 ترسایی
ســـــــــرودم
احمد محمود امپراطور
کابل/افغانستان