همیشــــه ســــــروِ قدت استــــوار می گفتم

شمیـــــم عطـــــر تنت نو بهــــــار می گفتم

چمن، چمن گــل اخــلاص از تو می رویید

دَمن، دَمن به تــــو من لالــــه زار می گفتم

بچشم مست تو صد خـــم شــراب میجوشید

نگاهـــی بــــاده پـــرستت شــــرار می گفتم

ز هــرکه بودی تو بهتــــر به شهر نومیدی

میــــــــان خــلق خـــــدا آشـــــکار می گفتم

تو بودی گلشن اندیشــــه هـای بــکر و بلند

خــــودم به دامن کــــویت غبـــــار می گفتم

نگشت هیــــچ زمــــانی مــــراد من حاصل

جنــــون و هــــر تپشــــم را قــرار می گفتم

ز دیدگان من هـــــر روز اشــک جاری بود

عجب مــــــدار اگـــــــر جویبـــــار می گفتم

دلـــــم که جــــور دو عالــم کشیــــده بود اما

دعــــــا بـــــرای تــــو بی اختـــیار می گفتم

تســـــلی ام نشـــد و هیچــگاه نخواهـــــد شد

چگونــــه یـــــاد تـــو را یــــــادگار می گفتم

نیــامدی و شــدی سنـــــگدل به کوی رقیب

بیــــا، بیــــا به غــــزل بــار، بــار می گفتم

تو بودی ســرور محمود و سر نوشت فراق

از آن سبب بخـــودم جـــان نثــــار می گفتم
---------------------------------------

چهارشنبه 20 دلو ( بهمن ) 1395 آفتابی

که برابر میشود به 08 جنوری 2017 ترسایی

سرودم

احمد محمود امپراطور

کابل/افغانستان