میشوم افســـــــر اگـــــــر او شــوق باداری کند
با خدنگ نـــــــــــــاز خود بر مـــا سپهداری کند
دلبـــــــــــر بی باک مــــا گــــــر فکر دلداری کند
بخت نا فــــــــرجام اگـــــر با عاشقان یاری کند
یــــــــــار عاشق ســـــــوز ما ترک دلآزاری کند
_____________________________
قامت استاده ی ســــــــــرو اش بمن شد آفتی
چشــــــــم زیبــــــایش ربود از من روال راحتی
غیــــــــــــر من دیــگر ندیده این جمال و طلعتی
بر گذرگاهش فــــــــــــــرو افتــادم از بی طاقتی
اشــــــــــک لرزان کی تواند خویشتن داری کند
_____________________________
زخـــــــــــم های قلب من با سـوزن مژگان بدوز
آی و این خلوتگــــــه ی تاریــــک را آتش فروز
میـــروم از خویش تا یـــــــــــــاد تو میــآرم هنوز
چـــــــاره ساز اهل دل باشد می اندیشه سوز
کو قــــــــــدح؟ تا فارغــــم از رنج هوشیاری کند
_____________________________
تیـــــــــــر از چاچ کمان خود بمن میـــــکن رها
خون خود در دفتــــــــــــر دست تو میسازم حنا
عشق کی گـــــــــردد بمرُدن از دل عاشق جدا
دام صیــــــاد از چمن دلخــــــــواه تر باشد مرا
من نه آن مرغــــــــم که فریاد از گرفتاری کند
_____________________________
یک جهان امیــــــد دارم، یک جهانم آرزوست
کهکشانهای خُم نیــــلی بمن جام و سبوست
گرچه آن مهرو کمــــــی بی اعتنا و تند خوست
عشق روز افـــــزون من از بیوفایی های اوست
میـــگریزم گـــــــــر بمن روزی وفــــاداری کند
_____________________________
کو دمــــــــــــاغ مست تــا نوشد ز جام مـا مُلی
کیست؟ تا داند هـــــــــزاران داستـــان از بلبلی
هریکی افتاده می بینــــــــــــم به زنجیر و غلی
گوهــــــــــــر گنجینــــه ی عشقیم از روشندلی
بین خوبــان کیست؟ تا مــــــــا را خریداری کند
_____________________________
از محیط و کشــــــــــــور ممتـــــاز می آید رهی
با هـــــزاران عشق و سوز و ساز می آید رهی
در جمــــع اهــــــــــل ادب دمساز می آید رهی
از دیـــــــــــــار خواجــــه ی شیراز می آید رهی
تا ثنــــــــــــــــای خواجــــــه عبدالله انصاری کند
_____________________________
شد بهـــــــــــــاران تا نمودم این غزل را انتخاب
امپـــــراطور عمق لذت بــــــــرد از این شعر ناب
گلستـــــــان مـــــا معطـــــر بــــــاد از بوی گلاب
میرسد با دیده ی گوهر فشان همچون سحاب
تا بر این خــــــــــاک عبیـــــر آگین گهرباری کند
_____________________________
احمد محمود امپراطور
افغانستان