مخمس بر غزل: شاعر گران سنگ محترم عایل شبروز
چشـــــــم بر هستی و دارایـــــی دنیا نکنی
فــــــــــکر آرامِ خــودت در پی سودا نکنی
خلعت از نابکسان رفتــــــــــه تقاضا نکنی
هیچـــگه مـــرحمت از ابلـــــــه تمنا نکنی
تکیه بر وعده ی هر بی سر و بی پا نکنی
---------------------------------------
شو تو داروی کســــان درد خود ده تسکین
نظـــــرِ گاه گهــی کن تو، به حالِ مسکین
این بوُدَ رســــــم و رهی آدمِ نیـــــکو آیین
نشــود هیـــــچ کسی از دل شــاد تو غمین
تا به انــــــدوه کســـــــی هلهله بر پا نکنی
---------------------------------------
آنــکه از جـورِ زمــــــان داغِ مذلت نکشید
نفس تــــــازه ی از بــــوی طبیعت نکشید
ماهِ رخسار تـــــرا دیــــد و مسرت نکشید
آنکه بر روی و سرت دستِ محبت نکشید
با او هرگــــــز نفســــی الفـــتِ بیجا نکنی
---------------------------------------
پیشِ بــــــاغِ خـــردِ خویش بکن جلوه ولی
عیبِ بیچــــــاره ی را گر بکنی جیوه ولی
گر کنی حرفِ بد اندیش کســـان نکوه ولی
هر قدر خواهـی بکن از همگی شکوه ولی
گلـــــــه از سفلـــــه گیء آدم رســوا نکنی
---------------------------------------
تا نگردد گنـــــــــــاه منفـعل از پرتو عشق
نشود سینه ی عاشق مجل از پرتور عشق
مژه ی شوق نـگردد خجل از پرتور عشق
تاکه روشن نشود جان و دل از پرتو عشق
هـــــــوسِ بــــــــاغِ تنِ و قامتِ رعنا نکنی
---------------------------------------
شبـــــروز در دلِ خود دارد هزاران فریاد
سخنِ عایـــل و محمــود بــــوُدَ استعــــداد
خانــه ی دوستــــی و عــــرش محبت آباد
نرسد دست تو بر گوشـــــه ی دامان مُراد
آتش از غصه که تا بر ســـــر دریا نکنی
---------------------------------------
بامداد شنبه 09 دلو ( بهمن ) 1395 آفتابی
که برابر میشود به 28 جنوری 2017 ترسایی
سرودم
احمد محمود امپراطور
کابل/افغانستان