گنــــــج خوبی نمی شود تُهی
این بود تخت و تاج پادشهی
امپراطور
امپراطور قلم به دست، شعر جانگدازی را که برای مرد قلم
و سیاست که روح پاکش به طرف افلاک به پرواز است
سُفته یى باور کن که باز جانم سوخت ...
گوهرا در خاک نهفته، همان گوهر است.
ارزش گوهر در ذات آن است،
منتهی اگر جلوه‌ای صوری داشته باشد
با زیبایی خود چشم‌ها را نوازش می‌کند.
امن‌ترین جا برای حفظ گوهر، خاک است.
بزرگان دانش و فرهنگ، فراارج گوهرهایی هستند
که در حال حیات این جهان و بعد از غیبت صوری،
آن جهان را می‌آرایند و ما هر آن‌گاه که به زیارت قبور بزرگانمان
می‌رویم با این باور است که درگور آنان گنج زری نهفته شده
و با این باور، دوری‌شان را تحمّل می‌کنیم و حضور دائمی
آنان در ذهن و جان، بارزترین نشانة زنده بودنشان است:
بعد از وفات تربت ما در زمین مجوی
در سینه‌های مردم عارف مزار ماست
